ଆହୁତି
ଡକ୍ଟର ଫକୀର ମୋହନ ନାହାକ
ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ଯଜ୍ଞ
ପାଞ୍ଚ କି ସାତ ନୁହେଁ
ଚବିଶ କି ଶହେ ଆଠ ନୁହେଁ
ଶତ ସହସ୍ର କୁଣ୍ଡରେ
ସମିଧରେ ସଂଯୋଗ ହେଲାଣି
ହୋମାଗ୍ନି
।
ବର୍ଗ କୁଣ୍ଡ, ପଦ୍ମ କୁଣ୍ଡ
ଚକ୍ର କୁଣ୍ଡ ଆଉ ଯୋନି କୁଣ୍ଡ
ସବୁଠି ଚାଲିଛି ଯଜ୍ଞ
ଗୁଞ୍ଜରିତ ଏଠି
ଅଭିପ୍ରେତ ମନ୍ତ୍ରର ଧ୍ବନି
ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର ତାର ଗୁଞ୍ଜରଣ
ନା ବେଦ ନା ପୁରାଣ
ନା ଶାସ୍ତ୍ର ସମ୍ମତ ସେ ମନ୍ତ୍ର
ବିବ୍ରତ କରୁଛି ମୋତେ
ସେ ଭିନ୍ନ ଉଚ୍ଚାରଣ
।
ଏ ବିଶାଳ ଯଜ୍ଞରେ
ଅଗ୍ନିହୋତ୍ର କରୁଛି ମୁଁ ..
ମୁଁ ହୋତା
ହର୍ତା କର୍ତ୍ତା
ଦଇବ ବିଧାତା
।
ଆହୁତି ଦେଉଛି
ଜଗତର ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ
ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳର ଯାତନାକୁ
ଦଶାନନ ଭଳି
ସ୍ବୟଂକୁ ଦେଉଛି ଆହୁତି,
ଅଗ୍ନିରେ ସମର୍ପି ଦେଉଛି
ମୋ ମସ୍ତକ, ମୋ ମସ୍ତିଷ୍କ
ଶହେ ଆଠ କି ହଜାରେ ଆଠ ନୁହେଁ
ଶତ ସହସ୍ର କୁଣ୍ଡରେ
ଶତ ସହସ୍ର ମନ୍ତ୍ରର ଆହୁତି
।
ସାକଲ୍ୟ ଭାବେ ଅଜାଡ଼ି ହେଉଛି
ମୋର ମାଂସ ଆଉ ମଜ୍ଜା
ତା ସାଙ୍ଗରେ ମିଶା ପୁଣି
ମୋର ଯେତେ ମାନ ଅଭିମାନ
ଅସ୍ମିତା ଓ ଅହଂକାର
।
ସମିଧ ସାଜିଛି ଅସ୍ଥି
ଅହମିକା ଆଉ ଅଳିକ ଅସ୍ତିତ୍ବ
।
ସ୍ବିଷ୍ଟକୃତେ ସନ୍ତର୍ପଣେ
ସମର୍ପି ଦେଉଛି ମୁଁ
ପ୍ରସ୍ତର ଯୁଗର ବୃଥା ପରିଚୟ
ଅସରନ୍ତି ସ୍ବପ୍ନ ସାଙ୍ଗେ
ସ୍ତରିଭୂତ ସଂତ୍ତପ୍ତ ହୃଦୟ
।
ଅନନ୍ତ କାଳର ଏ ଯଜ୍ଞ
ଅନ୍ତହୀନ ବୋଧେ
ଅସୁମାରୀ ଆହୁତି ପରେ ବି
ଅନ୍ତ ନାହିଁ ଯାର ।
ପୂର୍ଣ୍ଣାହୁତି ଦେବି କଣ
ବର୍ତ୍ତମାନ ନାହିଁ କିଛି ମୋର ।
ଅଛି ଯାହା ଆତ୍ମା ବୋଲି
ଦେଖି ନାହିଁ ରୂପ ଆଉ ରଙ୍ଗ ତାର,
ଯଜ୍ଞାଗ୍ନି କି ନେଇପାରେ ତାକୁ
ଆତ୍ମା ପରା ମୋର ଅବିନଶ୍ବର
।
©
Dr. Fakir Mohan Nahak
